Servet transferi deyince aklımıza ortada bulunan bir servetin birilerine transferi ya da nakledilmesi olarak değerlendirilmemelidir. Dengeli bir dağılımın olması esasına dayanan gelir dağılımındaki bozukluğun artması ve zenginin daha zengin fakirin ise daha fakir olması anlamına gelmektedir. Son yıllarda gelir dağılımında ciddi bozulmaların olduğu göze çarpıyor. Bunun sebebini araştırdığımızda farklı sebepler ortaya çıkıyor.

Uluslar arası Para Fonu (IMF)’nun ülkemizden özellikle istediği ve adına “güçlü ekonomiye geçiş” olarak belirttiği program kapsamında çiftçiye yapılan destekler azaltılacak ve memura yapılan zamlar mümkün olan en düşük seviyede tutulacaktı. Böylece enflasyon baskı altına alınarak ekonomik olarak rahatlama sağlanacaktı. İstenilenler hızla yapıldı ve enflasyon tam olarak olmasa da nispi bir başarı ile kontrol altında tutulmaya çalışılıyor. Ancak gelir dağlımı hızla bozuldu. Gelir dağılımının bozulmasıyla birlikte servet dağılımı da hızlı ve ciddi değişimler yaşanmaya başladı. Hatta maaş ve ücretli çalışanların milli gelirden aldıkları pay 2001 yılında %7.1 iken 2014 yılına gelindiğinde %4.8’e gerilemiştir. Diğer bir deyişle çalışanlar milli gelir artışından yeterince faydalanamamışlardır.

Bunla birlikte özellikle cari açıkların kapatılmasına yönelik olarak başlatılan mali disiplin çalışmaları başarılı olmaya başladı. Ama ne yapılırsa yapılsın 13 yıllın dönemde 500 milyar dolar civarında bir açık oluştu. Bu açığın anlamı Türkiye küresel güçlerin sömürü alanı haline gelmesidir.  

Burada yapılan diğer bir hata ise “ne olursa olsun ama paramız olsun” düşüncesi ile sürekli olarak ülkeye sıcak para girişine izin verildi. Bunun sürekliliğinin sağlanması içinde reel faizler normalin çok üzerine çıkarılarak paranın gelmesi sağlandı. Bunun yanında tahvillerin faizleri de artırılarak özellikle tahvil ihracından gelir elde edilmeye başlandı. Elbette büyük parası olanlara ciddi anlamda kazanç sağladı. Parası olanın parası daha da arttı. Gözden kaçan nokta şu idi, parası olanın daha çok kazandığı paralar alt tabakalardan ve fakirlerin milli gelirden aldıkları paylardan oluşuyordu.

Servet transferinde göze çarpan bir diğer konuda özellikle belediyelerin yapmış oldukları ihalelerin Kamu İhale Kanunu kapsamından çıkarılması olmuştur. Özellikle ihtiyaç, aciliyet ve hızlanma gibi gerekçeler gösterilerek yapılan bu işlem sonucunda kontrolsüz yapılan ihalelerde kimlere ne kadar ve basıl kaynak aktarıldığı öğrenilemedi. Böylece yine yüklü miktarlarda servet transferi zenginlerin tarafına yapılmış oldu.

Özelleştirilme yoluyla da çok sayıda kamu işletmesi genelde blok halinde satılarak el değiştirdi. Rayiç değerinin çok altında satılan bu işletmelerin önemli bir kısmı özel sektör tarafından alındıktan sonra kapatıldı. Arsaları kendilerinden çok değerli olan yerlere rezidans türü yada lüks konutlar inşa edilerek değerlendirildi.

Servet transferi hızla devam ediyor. Etmeye de devam edecek gibi. 2001 yılında halkın %99’unun milli gelirden aldığı pay %60.6 seviyesinde iken günümüzde bu oran %45.7’ye gerilemiş durumdadır. Yani halkımız sürekli olarak fakirleşmektedir.  Bunun nerede ve ne zaman duracağını bilmek mümkün değil ama inşallah çok daha gerileme olmadan bu notalarda kalır. Çünkü bu oran daha da azalırsa, azalan her bir birim bizler sosyal patlama olarak geri dönebilir. Servet transferi iktidarlar için kendi zenginlerini oluşturma açısından iyi olabilir. Ancak bunun sınırının iyi konulması gerekir. Sınırsız bir güç olmayacağı gibi sınırsız bir kazançta olmaz. Unutulmamalıdır ki, zenginlere aktarılan her kuruşun ileriki dönemde toplumsal olarak bir dönüşü olacaktır.