Toplum hayatımızın vazgeçilmezidir aslında samimi olabilmek.

Samimiyet; belki çok basit gibi görünse de her şeyi içinde barındıran okyanus gibidir. İnsanlar arasındaki ilişkilerin düzene girmesi, kötülüklerin yok edilmesi, iyiliklerin yayılması ve yeşermesidir.

İnsanların birbirine güvenebilmesi, arkasını döndüğünde emin olabilmesidir.

Birbirine rol yapmamasıdır. Olduğu gibi, yalana ve yanlışa ihtiyaç hissetmeden davranabilmesidir.

Yüce Peygamberimiz (sas) “Kıyamet günü Allah katında insanların en kötülerinin ikiyüzlüler olduğunu görürsün. (Onlar) şunlara bir yüzle, bunlara diğer bir yüzle gelirler!” (Buhari, Edeb,52) buyurmaktadır.

Görülüyor ki, samimiyetten uzaklaşmanın sadece dünyamızı değil ahiretimizi de karartacağı bildirilmektedir.

O halde, doğru olmayan davranışlarımızın sebebi nedir? Niçin yalan yanlış tavırlar içerisinde olmaya çabalıyoruz? Neden Mevlana’nın dediği gibi; olduğumuz gibi görünemiyoruz, ya da göründüğümüz gibi olamıyoruz?

Yüce Allah’a (cc) kulluk görevimizi yaparken, ibadet ederken bile samimi davranabiliyor muyuz?

Bu soruları elbette çoğaltmak mümkündür. Hepimiz öncelikle kendimizi sorgulamamız ve bu samimiyet testini nefsimizde gerçekleştirmemiz gerektiğini düşünmekteyim. Öncelikle “ben” den başlayarak samimi olmaya gayret gösterdiğimizde, işlerin çoğunu halledebiliriz.

Samimi olunduğunda huzuru da yakalamış oluruz. Huzurlu olan insan, diğer insanlara da sevgi, saygı ve muhabbet aşılar.

Kalbimizdeki samimiyet bakışlarımıza yansır. Tebessümlerimizdeki muhabbet gönüllerimizde çağlayana dönüşür. Niyetlerimizdeki hayır akıbetimizin de hayır olmasını sağlar.

Yunus’un dediği gibi;“cümleler doğrudur sen doğru isen, doğrulukbulunmaz sen eğri isen.”“Ben” den başlayan samimiyet; eşimize, çocuklarımıza ve bütün insanlara halka halka ulaşarak esenliği yakalamış oluruz.

“(Allah’ım!) Yalnız sana ibadet ederiz ve yalnız senden yardım dileriz. Bizi doğru yola, kendilerine nimet verdiklerinin yoluna ilet; gazaba uğrayanlarınkine ve sapıklarınkine değil.”(Fatiha Suresi, 5-7)